Olifantshuid

Ken je het advies dat je je boven kritiek moet zetten?

Ooit geloofde ik dat.

Niet dat ik wist hoe dat dan werkte, maar goed: ik dacht dus oprecht dat ik dat nog te leren had. Want feedback op mijn werk kon me erg hard raken. En al zeker als dat werk uit mijn binnenste kwam, zoals mijn poëzie.

Dus was ik behalve geraakt door de feedback, ook nog eens teleurgesteld in mezelf. Want ik kon het niet – hoe deden al die anderen dat dan?

Ondertussen weet ik wel beter. Ik heb geleerd om feedback te omarmen, door mijzelf te omarmen. Als de feedback me raakt, dan mag dat. Ik leer er wat van. Bijvoorbeeld dat ik een bepaalde zin zelf wél goed vind. Of dat ik eigenlijk diep in mijn binnenste ook al wel wist dat een andere zin niet zo erg klopte. Er is zo veel dat je kan leren uit je eigen reactie op feedback.

Vanmorgen las ik dit citaat van Hollywoodactrice Viola Davis:

“De filmwereld kan heel wreed zijn. (…) Ze zeggen tegen je dat je een olifantshuid moet ontwikkelen zodat het niet tot je doordringt. Wat ze je niet vertellen is dat door je olifantshuid alle andere dingen ook niet tot je doordringen, zoals liefde, intimiteit en kwetsbaarheid. Dat wil ik niet. Een olifantshuid werkt niet meer.”

En zo is het.