Inspiratie is een wonderlijk fenomeen. Ik mocht het gisteren weer ervaren.
Over enkele weken trouwen twee mensen die me heel na aan het hart liggen. Ik was blij en vereerd dat ik voor hen een huwelijksgedicht op maat mocht schrijven.
Alleen… dit keer lukte het me minder goed dan anders. Ik stelde het schrijven uit. Wat ik uiteindelijk neerschreef, was niet mijn stijl en al helemaal niet op hun maat geschreven. Ik wilde het zó goed doen voor hen dat ik verkrampte.
En dan, gisteren, het heerlijke moment waarop ik volop koos voor wat ik op dat moment nodig had. In dit geval: een gestolen dutje en een gesprek met iemand die heel erg in mij gelooft. Het miste zijn effect niet. Tijdens de lunch kwam het gedicht aanwaaien in mijn hoofd. Ik heb doorheen de dag verder geschaafd en geschrapt, tot ik ’s avonds wist dat het af was, klaar om door te sturen, klaar voor feedback.
Ook vandaag stond het gedicht nog op de planning, wat maakt dat ik vandaag helemaal vrij ben om te doen wat ik wil. Zalig is dat!