Ik droom van een wereld waarin echtheid er mag zijn.
Een wereld waarin we spreken met onze meest pure stem.
Een wereld waarin we praten over de dingen die ertoe doen.
In het volste respect voor onszelf en de ander.
Met aandacht voor onze grenzen.
Want.
Wanneer we echt onszelf kunnen en mogen zijn, valt de ballast weg.
Wat overblijft, is licht.
Verwondering.
Stilte. Of net niet.
In lachen uitbarsten om een zin, een gebeurtenis.
Huilen als dat nodig is, want ook dat mag.
Die echtheid.
Daar zit de essentie.