Ik herinner me het moment als gisteren. Het was 2014 en een vrouw uit mijn omgeving vroeg aan mij: “Wat voel je hierbij?”
Ik antwoordde wat mijn mening was over de kwestie.
“Dat vroeg ik niet,” zei de dame. “Wat voel je?” Waarop ik haar licht verward vroeg: “Wat bedoel je met die vraag?”
Om maar te zeggen: ik kom van ver. Zes jaar geleden vond ik het niet makkelijk om te weten wat ik bij een discussie of een gebeurtenis voelde. Mijn denken was goed ontwikkeld, mijn lichaamsbewustzijn veel minder.
Het moment om dat laatste te leren, kwam twee jaar later. Na een moeilijke zwangerschap was mijn lichaam uitgeput. Hoe ik ook mijn best deed om de moed erin te houden, ik kon de val niet tegenhouden. Een fikse postpartumdepressie volgde.
Oh, wat heb ik gevloekt. En oh, wat heb ik veel geleerd in die periode.
Ergens in het begin van mijn herstel kreeg ik de kans te spreken met een ervaringsdeskundige. Het werd een gesprek dat alle therapieën zou overstijgen. Want K. vertelde me over een vraag die ik mezelf sinds die dag ontzettend vaak heb gesteld. Een vraag die bijzonder zinvol bleek in mijn herstel.
“Wat heb ik op dit moment nodig?”
Het is een korte, schijnbaar eenvoudige vraag.
En het is de belangrijkste vraag die je jezelf kan stellen als je creatiever in het leven wil staan.
Want dat is wat ik gaandeweg ontdekte: dat deze vraag zoveel verder gaat dan een herstel. Het is een vraag die aan de basis ligt van het goede leven, van verbinding met jezelf. En van creativiteit – die pure, ongeremde overgave aan je pen.
Hoe eenvoudig de vraag ook lijkt, ze beantwoorden is verre van makkelijk. Gehoor geven aan het antwoord is dat evenmin. Want deze vraag is een vraag die je bij voorkeur niet aan je hoofd stelt. Je hoofd luistert immers niet zo graag naar dat woordje ‘nu’ en gaat algauw verder denken. Ik heb een opleiding nodig, denkt je hoofd dan. Een vakantie. Een andere job.
En hoewel die antwoorden terecht kunnen zijn, zijn het geen antwoorden waar je nu iets mee bent. Ze gaan niet over je eerstvolgende piepkleine stap. Ze zijn groot, te groot om er meteen iets mee te kunnen doen.
Nee, dan vraag je het beter aan je lichaam: lieve lijf, wat heb jij nodig op dit eigenste moment?
Misschien heeft je lichaam nood aan een hapje eten. Aan iets te drinken. Aan een toiletpauze.
Misschien snakt het naar aandacht voor verdriet. Naar stilte. Of net naar beweging.
Misschien merk je op dat je toe bent aan creatietijd: ook dat kan je soms echt nodig hebben.
Het kan allemaal.
Je hoeft het niet te bedenken.
En je hoeft er niet eens een expert in voelen voor te zijn. Zodra ik doorhad dat het in essentie om die kleine, lijfelijke dingen ging, lukte het steeds beter.
Na het voelen volgt het luisteren, gehoor geven aan dat wat er komt. Ook dat kan moeilijk zijn. Ja, dat hoognodige toiletbezoek zal je vast honoreren. Maar hoe vaak negeer jij je nood aan stilte, aan even een dekentje om je heen? Hoe vaak denk je: ik kan wel een dutje gebruiken, maar…
De ‘maar’ weglaten, daar gaat het om.
Jezelf écht gunnen om dat te doen wat jij nodig hebt.
Wat jouw lichaam van je vraagt.
Geloof het van iemand die dit stap voor stap heeft mogen ontdekken: dan ontstaat magie.
Dit is de eerste blog van een reeks over hoe we onze creativiteit kunnen ontginnen in tijden van coronavirus. Na deze blog verschenen Wat raakt jou?, Play time en Stel je eens voor dat fouten maken mag.
